تقدیم به کسی که

                                شمع را

                      به نامش  و  به خاطرش

                             روشن میکنم.      

                                                          ( AM )

                                     دوستش داشتم همچنانکه باغبان گل

                                  زیبایش را دوست میدارد ، میپرستیدمش

                                همچنانکه عاشقی معشوقه اش را میپرستد...

                       ..، ولی این عشق را بخاطر دوستم برای ابد در دل خود مدفون

                 ساختم و قلب حساس و زود رنجش را باو سپردم. باشد که قدر و قیمت

                                   آن زیبا صنم را در این گیتی پهناور بداند !؟

               عشق ورزیدن خطاست                          

               حاصلش دیوانگیست

               عشق بازان جملگی دیوانه اند

               عاشقان بازیگر این بازی طفلانه اند

               عشق کو

               عاشق کجاست

               معشوق کیست

               جنبش نفس است که عشقش خوانده اند

               آنکه میمیرد ز شوق دیدن امروز ما

               گر بیابد بیشتر

               گر ببیند دلبران تازه تر

               عشق عالم سوز خاموش می شود

               چهره ی ما هم فراموش می شود

                                                                                سنگ قبرم را نمی سازد کسی

                                                                                مانده ام در کوچه های بی کسی

                                                                                 بهترین دوستم مرا از یاد برد

                                                                                 سوختم خاکسترم را باد برد

                              تقدیم به عشقم به خاطر تو سکوت را در شب،

                                        شب را در تاریکی دوست دارم

                         به خاطر تو قلب را در سینه و تو را در قلب دوست دارم

                           نمی گویم برایت میمیرم به خاطرت زندگی میکنم

                                        ......................................

               هر شب روشن که ماه دلربا خندد         ای عجب در چهره ی مهتاب میبینم تویی

             خواب نا آرام من آیینه ی تصویر توست          رو به هر سو مینهم میبینم تویی

                                             ........................................

                      ای ماه سپیده روشن شب      روشن چه کنی تو محفل ما

                     کین ماه که نازنین دلهاست      برد دل از غم و غم از دل ما

                                      ..........................................

            اگر در خواب میدیدم غم روز جدایی را          به دل هرگز نمیکردم خیال آشنایی را

                                     ............................................

             آنکه مرا از چشم تو انداخت بی تقصیر        چشم دارم که به این درد گرفتار شود      

                                     ............................................

             ز رغیب دیو سیرت به خدای خود پناهم       مگر آن شهاب ثاقب مددی دهد خدا را

                                     ............................................

                    اگر آمد به جانم هر سه یک بار        غریبی و اسیری و غم یار

                    غریبی و اسیری چاره دارد             غم یار و غم یار و غم یار

                                     ...........................................

         دوباره با یار دیداری تازه گشتن

         غمها برون بردن و باز او را ترک گفتن

         وای بر من که

         وای بر من که چه قدر میترسم از این غم دلسوز جدایی ها

         ای خدا یعنی من

         باید پشیمان باشم از این آشنایی ها !!!

                                    ............................................

              روحی مشوشم که شبی بی خبر ز خویش

                                                         در دامن سکوت به تلخی گریستم

               نالان ز کرده ها و پشیمان ز گفته ها

                                                          دیدم که لایق تو و عشق تو نیستم

                                     ..........................................

       تو میروی و من فقط نگاهت میکنم تعجب نکن چرا گریه نمیکنم بی تو .....،

        یک عمر فرصت برای گریستن دارم اما برای تماشای تو ......،

        همین یک لحظه باقی است و شاید همین یک لحظه

        اجازه ی زیستن در چشمان تو را داشته باشم.

                                   ............................................

              اگر دنیای ما دنیای سنگ است بدان سنگینی سنگ هم قشنگ است....

               اگر دنیای ما دنیای درد است بدان عاشق شدن از بهر رنج است....

              اگر عاشق شدن پس یک گناه است دل عاشق شکستن صد گناه است .

                                     ...........................................

                     آبی تر از آنم که بیرنگ بمیرم از شیشه نبودم که با سنگ بمیرم

                    من آمده بودم که تا مرز رسیدن همراه تو فرسنگ به فرسنگ بمیرم

                تقصیر کسی نیست که اینگونه غریبم شاید که خدا خواست که دلتنگ بمیرم

                                     ............................................

               یادمان باشد اگر شاخه گلی چیدیم وقت پرپر شدنش سوز و گدازی نکنیم

                 یادمان باشد سر سجاده ی عشق جز برای دل محجوب دعایی نکنیم

              یادمان باشد از امروز خطایی نکنیم گر چه در خود شکستیم صدایی نکنیم

                                     ...........................................

                       خیلی سخته که کسی رو دوست داشته باشی اما ندونه ...

               خیلی سخته که عزیز ترین کست ازت بخوا که فراموشش کنی ( آخه چرا )

                خیلی سخته که عشق را از نگاه کسی بخونی ، اما نتونه بهت بگه ...

                                     ............................................

               زمان !  به من آموخت که دست دادن معنی رفاقت نیست .....

               بوسیدن قول ماندن نیست ......

               و عشق ورزیدن ضمانت تنها نشدن نیست

                                            ...........................................

       عزیزم بدان که همیشه غمگین ترین لحظات را عزیز ترین کسانمان به ما هدیه میدهند

                                            ...........................................

           این حکم بدون شاه دل در دستم دل خسته شدم ولی هنوز هستم

                 من منتظرم بیا دلم را بردار تا عهد میان دل خود نشکستم

                                      .............................................

          یک روز عشقت رو دزدیدم و برای اینکه جای مطمئنی داشته باشه آن را در قلبم

           پنهان کردم . غافل از اینکه روزی برای پس گرفتن آن قلبم را خواهی شکست .

                                        ...........................................

            حضرت علی (ع) میفرماید: بیچاره ترین آدم کسی هست که دوستی ندارد

           و بیچاره تر از آن کسی هست که دوستی را که دارد به رایگان از دست بدهد.

                                          ...........................................

                           خدایا آنکه در تنهاترین تنهاییم تنهایم گذاشت خواهشی دارم

                                  تو در تنهاترین تنهاییش تنهای تنهایش نزار

                                          ........................................

                     گریان به کنج خلوت دل میبرم پناه آیا رسد به گوش خدا ناله های من:

                                             در خویش میگریزم و فریاد میزنم

                                         یار من به من برسان !  ای خدای من

             آنان  که خاک  را  به  نظر  کیمیا  کنند

             آیا بود که گوشه ی چشمی به ما کنند

                                             دردم  نهفته  ز  طبیبان   مدعی

                                             باشد که خزانه ی غیبش دوا کند

              می خور که صد گناه ز اغیار در حجاب

              بهتر  ز طاعتی  که  ز  روی ریا  کنند

                                                        خزان عشق

                          جهان خدای بزرگ بهار  و  خزان دارد ، گل های گلستان  و  بلبلان

                   گریخته از جفای گلان، بهار و خزان دارند ، دل من هم که زمانی از آتش

                   عشق او گرم و شادان و شاداب و بهارش او را سر مست مینمود بخزان

                   میرود سردی جهان کاینات در گرمی دل من اثر ندارد این سردی بینهایت

                   دل او است که آتش خاموش نشدنی مرا بخاکستر تبدیل میکند!

                           ای دختر ستمگر  چونست که مانند باد خزانی سرد و بی ـ

                    رحم و کشنده ای؟

                           هنگام وزش باد خانمانسوز خزانی گلان بی پناه را دیده ای که

                    چگونه در فراق بهار و بلبل شیدا میگریند ؟ آیا هیچ مرگ پروانه و

                    نوحه سرایی او را در خاموشی تماشا کرده ای؟

                            تو نیز با سردی خود گریه و ناله و نوحه سرایی دل تیره روز مرا

                    بوجود میآوری که اثر ناله و نوحه ی آن جان پروانه را میگیرد و طراوت

                    گل را آناْ به خشکی میکشاند.

                            ای دختر ستمگر چونست که مانند باد خزانی سرد و بی ـ

                     رحم و کشنده ای؟

                            دیگر خنده کودکان معصوم لبهای مرا از هم نمی گشاید گل و

                     سبزه و زیبارخان جهان در نظرم جلوه ندارند این تویی که احساس

                     مرا در هم شکسته و وجودم دا در خود به تحلیل برده ای .

                             این جسم و دل و روح مرا که دیگر تاب و توانش از دست رفته

                      بپذیر و هر آنقدر که خواهی رنج و آزارش ده زیرا دیگر این جسم و

                      روح از درد و اندوه اشباع شده و هیچ چیز حس نمیکند فقط بدنبال

                      تو و بیاد تو به حرکت و زندگی بدتر از مرگ ادامه میدهد.

                              ای دختر ستمگر چونست که مانند باد خزانی سرد و بی ـ

                       رحم و کشنده ای؟

       رسوای تو گشتیم من و دل،به جهان نیست 

                                                جایی که در آن قصه ی رسوایی نیست

       مستم ،  بگذارید بگریم به غم دل

                                                جز اشک کسی در غم دل عقده گشا نیست   

                                      رسوای دل

               رسوای عالمی شدیم  و  دل هجران دیده ی خود را در جفای بار سنگدل فراموشکار

               چون شمع لرزان نیمه تمام نثار کردیم و به مستی قطرات اشک از دیده فرو ریختیم،

               تا شاید سازنده ی کائنات  را  دل بر این خلقت عاجز تیره بخت بسوزد  و  طرحی نو

               بریزد.

               رسوای عالمی شدیم و به مستی شکوه ها،از خالخ خود آغاز نهادیم تا از فتنه های

               فتنه انگیزش درس عبرتی گرفته بر مشتی پوست و استخوان سخت نگیرد آتشی از

               قطرات سوزان سرشک بر دیده  آنقدر روان ساختیم که شاید شعله های درخشانش

               این جسم نحیف را بسوزاند و  از غم و اندوه یار سنگدلی آزادش سازد ولی افسوس

               که :

                        (( او خفته است و چه داند که در غمش شب هجر

                                                                   چگونه  بر من شب  زنده  دار میگذرد  ))

                ز دست دیده به  هر کجا که  قدم میگذاریم میان سیل اشکش چو  مغروقینی  که

                امواج بی پایانی بر سرشان سایه بیفکند در ظلمات ابدی فرو  میرویم  وه  که این

               فکر چه سرعتی دارد و چه مسافتی. نه آن را در و پیکری باشد و نه بعد و پایانی ،

               بی تامل بیاندیشید و بی دلیل بنویسید،بی سبب نیست که گفته اند:

                       (( ز بسکه سر زده رفتی و آمدی ای فکر

                                                                    تو خانه ی دل من کاروان سرا کردی ))

           ای دوست بیا تا غم فردا نخوریم                  این یک دم عمر را غنیمت شمریم

           فردا که از این دیر کهن در گذریم                   با هفت هزار سالگان سر به سریم

                                                                 .....................................

           بر خیز ز خواب تا شرابی بخوریم                   زان پیش که از زمانه تابی بخوریم

           که این چرخ ستیزه روی ناگه روزی                 چندان ندهد زمان که آبی بخوریم

                                                                 .....................................

       از من رمقی به سعی ساقی ماندست               وز صحبت خلق بی وفایی ماندست

         از باده دوشین قدحی بیش نماند                     از عمر ندانم که چه باقی ماندست

                                                                 .....................................

          ما لعبتکانیم و فلک لعبت باز                           از روی حقیقتیم نه از روی مجاز

          یک چند در این بساط بازی کردیم                    رفتیم به صندوق عدم یک یک باز

                                                                  .....................................

          هنگام سپیده دم خروس سحری                     دانی که چرا همی کند نوحه گری

           یعنی که نمودند در آیینه صبح                     که از عمر شبی گذشت و تو بی خبری

                                                                 .....................................

               می خور که به زیر گل بسی خواهی خفت

                                                      بی مونس و بی رفیق و بی همدم و جفت

                       زنهار به کس نگو تو این راز نهفت

                                                           آن  لاله  که پژمرد نخواهد شکفت

                                                                  ...................................

            خیام اگر ز باده مستی خوش باش               با ماه رخی ار نشستی خوش باش

            چون عاقبت کار جهان نیستی است            انگار که نیستی،چو هستی خوش باش

           به جوانی ام به قلبم ... به خدای جسم و روحم ... به خدای آسمان ها...

              به تمام کهکشانها ... به ستارگان روشن ... به کرانه های دریا ... به نگاهت ...

                    به خدا ... به خاک پایت ... به نگاه خنده هایت ... به کبودی افق ها ...

                    به سحر به خنده ی گل ... به سپیدی سپیده ... به تمام خاک دنیا ...

            به خدا اگر بخندم ... به خدا اگر بنالم ... به خدا اگر بمیرم ... توئی آخرین تلاشم ...

                                            توئی ... آخرین نگاهم ...

                               کی بود که با اشکای تو یه اسمون ستاره ساخت
                               کی بود که به نگاه تو دلش رو عاشقونه باخت
                               کی بود که با نگاه تو خواب و خیال عشق و دید
                               کی بود که تنها واسه تو از همه دنیا دل برید 
                               نگو کی بود کجایی بوداونکه برات دیوونه بود
                               رو خط به خط زندگیش از عشق تو نشونه بود
                               من بودم اونکه دلشوساده به پای تو گذاشت
                               اونکه واسش بودن تو به غیر غم چیزی نداشت
                               من بودم اونکه دل اخر عشق تورو خوند
                               اونکه به جای عاشقی حسرتشو به دل نشوند
                               حسرت دوست داشتن تو همیشگی بوده و هست
                               کاش میرسید به گوش تو صدای قلبی که شکست